ලංකාවේ කොහෙද යුද්ධයක් තිබ්බේ............ යනවා මනුස්සයෝ යන්න

ලංකාවේ අපි මෙහෙම වාහන වල නැගලා සතුටු වෙවි ගිය දිනයක් තිබ්බා 2009 මැයි 19 වෙනිදා.. එදා පාට බේද නැතිව, ජාති බේද නැතිව පක්ෂ බේද නැතිව, සියල්ලෝම මෙසේ සතුටු වෙමින් ප්‍රීති ඝොෂා නගමින් මං මාවත් ඔස්සේ ගමන් කලේ 1948 දී උදා කර ගත් නිදහසෙන් අපිට දායද වෙච්ච ප්‍රතිඵලයක් වූ තිස් වසරත ත්‍රස්තවාදී යුද්ධය පරාජය කල නිසාවෙනි. මේ යුද්ධයේ අවසාන අධියර පටන් ගත් මොහොතේදී එය නැවත්විම සදහා වලිකාපු බොහෝ අයත්, යුද්ධය දිනා ගන්න බැහැ කියූ බොහෝ අයත් අවසානයේදී මැයි 19 වෙනිදා මෙසේ සතුටු වන්නට ඇති. එසේම කිලිනොච්චි යනවා කියා මැදවචිචිය යනවා කියු අයත් අලිමංකඩ යනවා කියා පාමංකඩ යනවා කියූ අයත් එසේම යුද්ධය කරපු යුධ හමුදාපති වරයා ගැලවීමේ හමුදාවකට වත් සුදුසු නැතැයි කී අයත් 2009 මැයි 19 වෙනිදා අපමණ සතුටු වෙන්නට ඇති.

අවසාන අධියරේ යුද්ධය අරඹන්නට කලින් පවා අපේ ජනතාගෙන් සැලකිය යුතු පිරිසක් පවා අදහස් කලේ මේ යුද්ධය කිසිදා දිනිය නොහැකි බවත් මෙය සාකච්ඡාවෙන් එල්ටීටීයට රටෙන් කොටසක් වෙන් කර දී හෝ විසදා ගත යුතු බවයි. ඒ තරමටම මේ යුද්ධය සියළු ජනතාවට පීඩා කල එකක් බවට පත්ව තිබිනි.

නිදහසේ පාරක ගමනක් බිමනක් යන්නට, අවධානම් දිස්ත්‍රීක්ක යන්හි ජීවත් වූවන්ට නිදහසේ ජීවත්වන්නට කිසිම අවස්ථාවක් නොතිබූ කාලයක් අප ගත කර තිබූ බව අපට දැන් දැන් අමතක වෙමින් තිබේ.

ඉහත ජායාරූප වල සිදූවීම් ලංකාවේ සිදුවුනා යැයී සිතීමට තරම් පවා දැන් අපට අමතක ව ගොසින්ය. උදේට බසයට දුම්රියට නගින විට අවට අයිතිකරුවන් නැති පාර්සල් නැතිබව පරීක්ෂාකර බැලීමටත් බසයේ හෝ දුම්රියේ පාර්සල් බෑග් සහිතව ගමන් කරන පුද්ගලයන් දෙස වපර ඇසින් බලා සිටින තත්වයට පවා අප පත්වූ බව දැන් නම් අපට අමතකය.

දැන් මේ දිනවල විජයග්‍රහනයේ සැමරුම නමින් හමුදා ඛන්ඩ උත්සවයක් සමරීම සදහා කොළඹ පුරවරය සැරසෙමෙන් සිටින කාලයකි. මෙයින් අපි සමරන්නේ කුමක්ද ? යුද්ධයක් තිබී එය පරාජය කල බව අපිට දැනේද ? නැත. දැන් අපිට ඒවා අමතකය. මෙය තවත් නිදහස් උත්සවයක් හා සමාන තත්වයට පත්ව ඇත.
මෙවැනි උත්සවයක් සමරන්නේ නම් මෙයට සමගාමීව එක් එක් දිස්ත්‍රීක්කයන්හි සංකේතාත්මකව ධාවනයට ගත නොහැකි අබලන් බස් රථ මහ මගදී පුපුරවා හැර එවැනි කාලයක් අප පසුකල බව අප ජනතාවට මතක් කර දිය යුතුය.

----කලබල සිතුවිලි----